Alweer drie maanden in Zuid-Afrika

Horseriding
Zaterdag 14 mei werden we om twee uur opgehaald om een paar uurtjes te gaan paardrijden door een game reserve, namelijk het game reserve van Krugersdorp. Na een half uurtje rijden, kwamen we aan op de plaats van bestemming. Er stond al een grote donkerbruine hengst op mij te wachten, genaamd Ecko. De geur van de paarden, deed mij erg aan thuis denken. Toch vond ik het doodeng om op dat paard te stappen, de eerste tien minuten hield ik dan ook de teugels stevig vast en hield elke beweging goed in de gaten. Want zoals een echt cowboy hadden we geen caps op. En het enige wat ik zag waren van die grote keien op de weg en ik dacht och laat me alsjeblieft niet van dit paard vallen. Na de eerste tien minuten ging het over op de automatische piloot en begon ik er ook daadwerkelijk plezier in te krijgen. Eindelijk kon ik van het uitzicht gaan genieten. Overal waar je keek waren bergen, heuvels vol met groen eindeloos ver. Zelfs was er een kleine waterval midden in het park. Ik sta er nog steeds van te kijken, hoe mooi dit land is. Na een stevige regenbui in de morgen, scheen ´s middags heerlijk de zon wat deze dag nog meer genieten maakte.

Na twintig minuten te hebben rond gehobbeld, zagen we in de verte wat bewegen. Twee grote giraffen met een baby giraffe van zeven maanden oud. Je moest goed kijken, aangezien de kleuren opgingen in het landschap. En nog geen vijf minuten later stonden we oog in oog met een giraffe op nog geen vijf meter afstand. Wat een prachtige beesten zijn dat. Ongelofelijk! Zo ontzettend lang en wat een prachtige kleuren. We konden zo kortbij komen, omdat zij ons ook zien als dieren en daardoor ook niet bang voor ons waren. We waren maar even gestopt, want foto´s maken op een hobbelend paard, gaf niet het gewenste resultaat. Verderop zagen we zebra’s en bizons. En verschillenden soorten bokken. Gewoon vrij in de natuur,geen hekken eromheen, niks. Vrij in het rond, en alle plaats die ze maar nodig hadden. Helaas waren de gemsbokken de laatste dieren die we hebben mogen zien. Ook al hebben we niet zoveel dieren kunnen zien, het was toch een hele belevenis om dit mee te maken. Zo dichtbij komen, bij zo’n grote en soms gevaarlijke beesten, gaf toch echt wel een kick. Ook was dit weer eens een uitje wat we met z’n vieren hebben mogen beleven. Dit maakte het voor mij toch een erg geslaagde dag.

Bezoek in Krugersdorp
Vrijdag 20 mei stond Ruud Heijnen op de stoep. Onze begeleider van YPO. Hij ging verschillende projecten van YPO af in Zuid-Afrika en wilde ons ook verblijden met een bezoekje. We spraken om half één bij Key West af en hebben daar een uurtje gekletst over alle vorderingen rondom de stage. Als grote verrassing had Ruud stroopwafels en fruit kicks bij zich! Om kwart voor twee zijn we naar The Cradle gegaan, waar Ruud een gesprek had met Melodie. Ondertussen hebben Yvon en ik ons vermaakt met alle kiendjes lekker buiten in de zon. Na afloop kon Ruud ons gelukkig vertellen, dat Melodie erg blij was met onze komst en met alles wat we tot nu toe hebben gedaan. Enigszins toch wel een opluchting. Omdat het nog vroeg in de middag was zijn we uiteindelijk met z’n vijven naar Hartbeespoortdam gereden. Een erg mooie plek tussen de bergen met zoals de naam al zegt een dam in het midden. Het uitzicht was echt prachtig en natuurlijk heb ik wat mooie foto’s kunnen schieten. ’S Avonds heeft Ruud ons getrakteerd op een etentje bij de Spur.

Soup Kitchen
Vandaag zijn Yvon en ik weer opgepikt om te gaan werken. Opeens stond er een cameraploeg voor de deur van de Duitse zender ARD. Ze maken een reportage over The Cradle of Hope. Eigenlijk is hun station gewoon in Zuid-Afrika, maar hun baas was van Duitsland naar Zuid-Afrika gevlogen om alles te regelen. Als het goed is, wordt zondag de aflevering uitgezonden (en anders over een paar weken..) op de Duitse zender ARD, dus allemaal kijken! Aangezien The Cradle of Hope goed contact heeft met een soup kitchen, wilde de cameraploeg daar ook een kijkje nemen. Melodie had ons al een tijdje geleden beloofd dat we mee mochten, en vandaag konden we het eindelijk voor ons zelf zien. The soup kitchen heette: Mug and Tree Sop en was opgericht in 2009. Het was een redelijk groot gebouw met veel tafels in het midden en de ketchup op tafel. Om één uur was het etenstijd. En hoe leeg de plek ook was om half één, om één uur stond er een lange rij met mensen tot buiten te wachten voordat ze hun eten kregen. Het was erg indrukwekkend om te zien, hoe het er aan toeging. Veel ondervoedde mensen, velen zonder schoenen, kapotte kleren, kinderen kaal geschoren, mensen zonder tanden. Ze kwamen allemaal langs om een bordje met eten te krijgen. Het is eigenlijk niet te beschrijven, wat voor gevoel dat geeft. In Nederland zijn we al aan het mopperen, als het eten niet op tijd op tafel staat en hier moeten mensen van heinen en ver komen om ook maar iets te eten te krijgen. Het laat wel een gevoel van machteloosheid bij je achter, maar tevens begin je steeds meer dingen te waarderen en je merkt hier echt goed hoe goed wij het in Nederland wel niet hebben.

De komende tijd zal vooral in het teken staan van het afronden van mijn marketing communicatie plan. Al heb ik al een heleboel geschreven, er zitten toch nog de nodige uurtjes werk in. Maar zoals ze zeggen, de laatste loodjes wegen het zwaarst. En daar begin ik nu toch ook echt achter te komen. Gelukkig gaan we volgend weekend naar Kruger National Park, even de stress ontvluchten!

Dit was het weer voor vandaag! Tot over een kleine vijf weken.