Victoria Falls

Omdat velen van jullie het erg jammer vonden dat ik geen echt verhaaltje over The Vic Falls had gepost, hier toch nog even een kleine update.

Alweer langer dan een week geleden ging ik samen met Rianne en Eva op weg naar Livingstone, Zambia. Na drie kwartier vertraging, gingen we dan toch om 10.45 de lucht in en om 12.15 kwamen we op een ieniemienie vliegveldje aan met één balie en één bagageband.

Daar konden we in de rij gaan staan voor ons nieuwe visum. Aangezien we nog geen dollars hadden gekocht, moesten we eerst onze Randen laten omruilen voor Dollars. Na een dik half uur gewacht te hebben konden we dan toch onze stempel krijgen en op weg gaan naar ons hostel.

We sliepen met z´n drieën in Jollyboys Backpackers en we hadden een vierpersoons dorm met twee stapelbedden. Buiten was een zwembad met een aantal ligbedden. En in tegenstelling tot in Johannesburg was het hier dik in de twintig graden en de zon scheen volop. Aangezien we niet meer naar the Vic Falls konden gaan, besloten we om een sunset cruise te doen over de zambesi river.

Wij drieën met zes Chinezen en drie bemanningsleden. Eten en drinken inclusief en een ontzettend mooie zonsondergang. Op een gegeven moment zwom er een krokodil rondom onze boot, waarop een Chinees de hele tijd Duncan, Duncan, Duncan begon te roepen. Toen vroeg Eva zich hardop af, hmm zou Duncan het Chinese woord voor krokodil zijn?? … wel een beetje raar want ik ga toch ook niet de hele tijd krokodil, krokodil, krokodil roepen… Haha echte logica, dus besloot ik maar gewoon aan de Chinees te vragen waarom hij de hele tijd Duncan riep, hier komt de logische reden: dat was gewoon de naam van het beest. Ook zagen we vijf nijlpaarden in het water zwemmen. Tevens hebben we geleerd wat voor geluiden een nijlpaard maakt en hoe hij water door zijn neus laat spuiten, hilarisch( filmpjes volgen nog)! Wat bleek onze bemanningsleden konden ook erg goed dansen en zingen. Ook deze filmpjes zal ik jullie niet ontnemen.

Ook al stelde de cruise niet zoveel voor, behalve een ontzettende mooie zonsondergang waarbij de zon steeds roder werd, hebben we ons met z’n drieën ontzettend goed vermaakt en vooral veel gelachen. Toen we aankwamen bij het hostel waren we dan ook doodop en zijn we vroeg het bed ingekropen, aangezien de volgende dag dan toch echt The Victoria Falls op de planning stonden (ja één van de zeven wereldwonderen)!

Dag 2
Om tien uur werden we met een shuttle bus naar The Victoria Falls gebracht. Ongelofelijk wat we daar zagen. Dat is met geen woorden te beschrijven. Zo’n ontzettend mooi. We hebben minstens een uur op een trappetje gezeten en voor ons uit zitten staren. En het water bleef maar voortstuwen. Het schijnt dat deze watervallen, zelfs bijna droog kunnen komen te staan als het zomer begint te worden. Dat is echt niet voor te stellen. Wat ook niet voor te stellen was, was het feit dat random strangers met Rianne en mij op de foto wilden. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom wild vreemden een foto van ons wilde hebben.

Om het echte Victoria Falls gevoel te krijgen, besloten Rianne en ik de brug over te lopen. Wel met een o-zo-mooie groene poncho, waar we in het dagelijks leven nog niet dood in gevonden wilde worden. Maar wat waren wij blij met onze poncho’s, op de brug leek het wel keihard te regen, het water kwam van alle kanten. En ook al hadden we poncho’s aan, onze benen waren nog kletsnat. Was maar goed dat de zon volop scheen.

Er was ook de mogelijkheid om the Victoria Falls van de andere kant te zien. De Zimbabwe site. Hierbij moesten we eerst een stempel halen, aangezien we min of meer de grens overgingen en de ‘’douane’’ wilde weten hoeveel mensen er aan die kant waren. Best wel bizar, aangezien je aan de ene kant van de streep in Zambia stond en aan de andere kant in Zimbabwe. Tussen deze twee landen/stukken was er ook nog een klein stukje niemandsland genaamd: Zimzam. We mochten niet over de streep van Zimbabwe gaan, want dan waren we illegaal en konden we een fikse boete verwachten.

Na enkele uren bij the Vic Falls te zijn geweest, besloten Rianne en ik om een taxi terug te pakken naar ons hostel. Hier hebben we nog een paar uur van de zon mogen genieten.

De volgende morgen was ons avontuur dan ook echt ten einde. Om half elf gingen we op weg naar het vliegveld en om half drie waren we terug in Johannesburg. Eenmaal aangekomen bij het hostel was het tijd om afscheid te nemen. Eva zou de 12e naar huis gaan en Rianne gaat verder reizen. Het afscheid was dan ook niet zo makkelijk. En eenmaal thuis realiseerde ik mij des te meer hoe leeg het was. Na vier maanden een roommate te hebben gehad, had ik nu een redelijk grote kamer voor mij alleen. Maar niet getreurd aangezien het aftellen voor mijn terugkomst kan gaan beginnen.

Hele dikke kus uit Krugersdorp!
Ps. Over minder dan twee weken ben ik weer in het land!