Another story from Krugersdorp

Hallo Allemaal,

Inmiddels ben ik alweer twee maanden in Zuid-Afrika. Alhoewel er soms dagen zijn waar geen einde aan komt, vliegt hier de tijd. Afgelopen weken ben ik flink bezig geweest met de juwelen business. Het nieuwe codeersysteem zal vanaf nu gebruikt worden. Alle stock and sold -excelbestanden zijn af, de voorraad is gecontroleerd en alle sieraden zijn gecodeerd en geprijsd. Tevens waren we bezig om één van de vrouwen in het huis te leren hoe het nieuwe systeem in zijn werk gaat. Zij kon gelukkig al werken met Excel, dus we zouden haar vooral moeten leren hoe ze nieuwe sieraden in de bestanden moest zetten en hoe ze moest aangeven welke verkocht waren en door wie. Helaas staan we nu even op een dood punt. Het blijft natuurlijk een huis vol hectiek en emoties. Wat is nu gebeurd, deze vrouw is helaas teruggevallen in haar alcoholverslaving en zal binnenkort worden opgenomen in een afkickkliniek. Hierdoor word je weer eens met je neus op de feiten gedrukt, en sta je stil bij alle gebeurtenissen in het huis en waarom het huis eigenlijk gebouwd is. Ook verbleef er een vijftienjarige jongen (eigenlijk laat The Cradle of Hope alleen maar jongens toe tot tien jaar), Social Services had hem naar The Cradle gebracht, het zou maar voor een week zijn ondertussen was hij alweer drie maanden daar. Deze jongen werd echt een onhandelbare puber en wilde niets met de groep doen. Vorig weekend is hij na een ruzie weggelopen en was hij weer met zijn oude bende op pad. Ondertussen is hij alweer een week weg. Afwachten hoe dit allemaal gaat aflopen en of hij nog terugkomt. Een ander dilemma was dat een klein jongetje over het hek wilde klimmen, maar hij bleef min of meer steken, nu mist hij een heel stuk van zijn vinger.

Charity Shop
Er gebeuren ook positieve dingen. Zo zijn we afgelopen dinsdag en woensdag gaan werken in the charity shop van The Cradle of Hope. De eerste dag hebben we hier eens orde op zaken gesteld. Wat een rotzooi en een ongeorganiseerd zooitje. We hebben de shop een nieuwe indeling gegeven en veel nieuwe artikelen erbij gehaald. Het was leuk om voor de verandering eens uit het huis te zijn en met andere mensen in contact te komen. Zo kwam er een oud mannetje de winkel binnen, hij begon wat te praten maar ik had geen idee waar hij het over had. Wat bleek hij was van Chinese afkomst. Opeens had hij een gele zaklamp gevonden voor R5. Maar omdat er geen batterijen inzaten, wist hij dus niet of deze werkte. Opeens was het oude mannetje weg MET de zaklamp. Hij had wel zijn stok in de shop laten staan. Wat had hij nu gedaan, hij was naar een andere winkel gelopen, had zich daar batterijen gekocht om te zien of de zaklamp werkte en zijn stok laten staan als een soort onderpand. Even later kwam hij terug, betaalde R5 en verliet de shop met zijn gekochte zaklamp. Toen hij weg liep zei hij wel nog: Thank You, Now I can see the Mountains.

The Lodge
Ook zijn we de eerste keer echt op stap geweest. We gingen al om half negen. Het was een grote plaats met twee cafeetjes erop voor de rest was alles buiten met verschillende niveau verschillen. De dj-hoek stond ook buiten en ze draaiden veel house muziek, een beetje Groove Garden in het klein. Geweldig hoe Zuid-Afrikanen dansen, of er niks anders bestaat dan de muziek en het dansen erop. Je moet het je voorstellen dat je benen meer uit elkaar staan en je voeten in een o-vorm zetten en dan je kont naar achter duwen en met je armen op en neer bewegen. Heerlijk hoe die mensen helemaal los kunnen gaan, en het ook niet uit maakt hoe je danst. Iedereen door en naast elkaar, genietend van de muziek.

Visum
Maandagmiddag gingen we met z’n vieren vol goede moed op weg naar The Department of Home Affaires in Krugersdorp om te kijken of we een visum konden aanvragen. Na tien minuten stonden we alweer buiten. Zij konden niks voor ons doen, hier konden we geen visum aanvragen. We moesten naar Randfontein. Ze hadden geen adres alleen een telefoonnummer. Wij terug naar het huis. Minnie had aangeboden om vrijdagmorgen met ons naar Randfontein te rijden. Om half 9 op vrijdagochtend stapten we uit bij The Department of Home Affairs in Randfontein. Het gebouw zag er al niet erg vriendelijk uit. Na eerst te hebben gevraagd waar we moesten zijn, werden we naar een apart kamertje gestuurd. Er zat een vrouw achter de balie en nadat we hadden gezegd dat we voor een visum kwamen, kregen we een formulier in onze handen gedrukt met alle dingen die we moesten hebben om een visum te krijgen. Gelukkig hadden we ons paspoort, motivation letter, letter of accomadation en rekeningafschrift bij ons. Wat bleek ze moest niet ons rekeningafschrift hebben maar dat van Minnie. Heel raar omdat wij toch moeten aantonen dat wij ons daar kunnen onderhouden. Minnie ging terug naar huis om haar rekeningafschriften op te halen en wij bleven daar om een aantal formulierem in te vullen. We waren om acht uur vertrokken en ondertussen was het al kwart voor tien. Daar was Minnie alweer. Wij blij, want we konden eindelijk verder. Minnie had kopieën gemaakt van haar paspoort en drie maanden rekeningafschriften. Toen zei de vrouw doodleuk, ja maar kopieën gelden hier niet, ik moet de echte afschriften hebben. We konden praten als brugman, niks hielp. Er zat niks anders op dan dat Minnie weer terugging naar Krugersdorp. Rond elf uur was ze weer terug. Deze niet al te vriendelijke mevrouw achter de balie keek niet eens naar de echte formulieren, maar ging druk in de weer met de kopieën. Toen probeerde ze nog ervan te maken dat er ging datums opstonden, waarop Minnie reageerde Do you know where to look? Waarop zei doodleuk reageerde: I am not a fool. Nou daarmee was de toon wel gezet. Eindelijk waren alle formulieren ingevuld en konden we betalen. Dat moest wel weer bij een andere desk. In velden natuurlijk niemand te bekennen. Mevrouw was even naar de wc, even… Ondertussen was het alweer kwart voor twaalf. Weer terug naar de eerste desk. Daar moesten weer alle gegevens in de computer worden gezet. Om vervolgens te horen dat we vandaag niet ons visum zouden krijgen, maar dat we over een maand een smsje zouden krijgen en dat we dan weer terug naar Rondfontein moeten komen om het visum op te halen. Rond één uur waren we terug…Tja this is South Africa, deal with it!

Soms is het leven hier erg saai en bestaan mijn dagen uit naar stage gaan of een uitje naar de lokale supermarkt. Zonder auto ben je hier erg beperkt en vooral omdat iedereen ons hier zo waarschuwt om na zeven uur niet meer op straat te lopen. Gelukkig worden we vaak meegevraagd om leuke dingen te doen zoals op stap te gaan of om naar een pub te gaan en rugby te kijken. Ik kijk er dan ook erg naar uit om wat tripjes te maken om wat van het land te zien. Gelukkig hoef ik nog maar een dikke week te wachten en dan staat vriendjelief op de stoep!

Maak jullie maar niet druk, ik let goed op mezelf. Zelfs probeert Rianne een keukenprinsesje van me te maken. Ondertussen kan ik al een hele maaltijd op tafel zetten. Dus mam, als ik terug ben zal ik eens koken!

Lots of love,
Anouk