The beginning of the journey!
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg Anouk
19 Februari 2011 | Zuid-Afrika, Krugersdorp
First days in South Africa
Om half tien vertrokken naar Schiphol. Even voor twaalf kwamen we aan, na een drankje te hebben gedronken bij Starbucks was het tijd om naar de vertrekhal te lopen. Yvon was al gearriveerd, na een paar minuten kwam Rianne ook aanlopen. Na kennis gemaakt te hebben met alle ouders, was het tijd om te gaan inchecken. Erg vriendelijk was het personeel overigens niet. Mijn koffer was natuurlijk net te zwaar, wat betekende dat ik 37euro moest gaan bijbetalen. Ja jammer dan, koffer opengemaakt en zoveel mogelijk spullen in mijn board case gepropt. Gelukkig was het deze keer wel in orde, wel wilde de mevrouw achter de balie nog even weten of mijn board case wel in het mandje paste! Ook dit was geen probleem. Inmiddels waren we met z’n vieren. Na nog een drankje te hebben genuttigd met z’n allen, was het tijd geworden om afscheid te nemen.
En daar gingen we dan op weg naar Londen, om vervolgens door te vliegen naar Johannesburg. Na een rumoerige vlucht met de nodige turbulentie, stonden we om 08.30 lokale tijd op Zuid-Afrikaanse bodem. We pakten onze koffers en daar stond Agnes en haar broer ons al op te wachten. Met twee auto’s vertrokken we op naar Krugersdorp. We stopten eerst bij de chef school. Hier waren verschillende studenten druk in de weer in de keuken. Ze waren brood aan het bakken, het rook er heerlijk. De bazin van de chef school, Minie, had voor ons onderdak geregeld vijf minuten lopen van de school. We zetten er onze bagage neer en gingen naar de volgende stop: Key West, de bedoeling was om daar een simkaart te kopen maar na een smoothie te hebben gedronken, waren we genoodzaakt om zo snel mogelijk naar the cradle of hope te rijden. Niet Melodie (de oprichtster van the cradle), maar Ronel wachtte ons op. Dit was ook een verrassing voor ons. Op dat moment was Ronel niet zo blij met ons, zeker toen ze te horen kreeg dat we niet even een auto konden kopen of huren. Dit zou nog een probleem worden, aangezien zij ons niet elke dag kon oppikken. Na een half uurtje zei ze dan ook dat we maar moesten gaan rusten van onze reis en dat we hier later op terug zouden komen. Met onze privétaxi Agnes weer terug naar Key West, deze keer wel voor de simkaart. Tevens deden we de benodigde boodschappen voor die dag. Daarna gingen we eindelijk naar ons ‘’huisje’’ toe.
Ons huisje ziet er geweldig uit. Met z’n vieren hebben we de beschikking over twee single rooms en een double room. Rianne en ik hadden besloten om samen een kamer te delen. Het ziet er erg gezellig uit met veel karakteristieke uitspattingen. De keuken is erg mooi en ook de badkamer is lekker ruim. Daarnaast hebben we nog een klein terrasje met een schommelstoel. Dit delen we met Zuid-Afrikaanse jongeren die studeren aan de chef school. Zij zitten in het huis aan de andere kant van het terras. Overigens wel erg gezellig om ook aanspraak te hebben van andere mensen.
De twee volgende dagen stonden in het teken van het verkennen van Krugersdorp. Ons koffer uitpakken, onze kamer opleuken, wat boodschappen doen en nadenken over het transportprobleem en hoe we het beste onze opdracht konden uitleggen en waarmaken. Minie had tevens haar huis ter beschikking gesteld als een soort internetcafé. Zo kunnen we elke dag van maandag tot en met donderdag van 07.30 – 16.30 gebruik maken van het internet in haar huis. ’S Avonds is het wel even wennen om geen contact te hebben met het thuisfront. Gelukkig kan ik lekker kletsen met Rianne op onze kamer, wat de eenzaamheid verdrijft. Daarnaast komen Yvon en Eva vaak buurten, zelfs hebben we de eerste aflevering van Desperate Housewives al bekeken.
The Cradle of Hope
Vrijdagmorgen ging om twintig minuten over zeven de wekker. Even snel wat muesli eten, omkleden en daar kon onze wandeltocht naar The Cradle of Hope/House of Restoration beginnen.
Na een uur gewandeld te hebben, kwamen we rond half tien aan. Voor het eerst kennis gemaakt met Melodie van Brakel. Daarna met Melodie, Ronel, Justine (life coach), Michelle (hoofd marketing) om de tafel gaan zitten om onze opdrachten nog eens goed te bespreken. Yvon en ik gaan een communicatieplan schrijven voor de organisatie. Kijken wat goed gaat, wat minder gaat en waar de kansen liggen. Daarnaast zullen we ons bezighouden met de marketingactiviteiten binnen de organisatie. Hier zal Rianne ook aan meehelpen. Op het moment is de organisatie bezig met fundraising. De organisatie heeft geregeld dat een bekende Zuid-Afrikaanse artiest gratis komt optreden. Voor ons ligt hier de taak om te helpen met de kaartverkoop en awareness te creëren voor dit evenement. Zo zullen we brochures/folders moeten maken en bedenken welke reclamemiddelen we nog meer kunnen gebruiken om dit concert aantrekkelijk te maken voor de bevolking. Ook opent de Cradle of Hope binnenkort een charity shop waar ze gebruikte spullen verkopen, de opbrengst zal eveneens te goede komen aan the cradle. In deze shop kunnen wij ook helpen om mensen van spullen te voorzien. Daarnaast zullen we kort samen werken met Michelle en haar bijstaan waar we kunnen.
Na dit gesprek nam Michelle ons mee voor een rondleiding door het huis. Zo vertelde ze ons ook dat ze vroeger op straat leefde als prostituee. Van het geld dat ze verdiende kocht ze drugs. Zij was een heroïneverslaafde. Tot dat ze op een dag opgepakt werd door de politie. Normaal worden prostituees niet veroordeeld,maar worden ze gewoon één dag in de cel gegooid voor het ‘’slenteren/vervuilen van de straat’’. Zij echter niet, zij moest vier maanden in de cel bivakkeren, tevens with a child on the way. Die tijd in de bak was voor haar de ommekeer dat ze iets anders wilde met haar leven. Toen ontmoette ze Melodie, haar hele leven veranderde door middel van het verblijven in het huis. Nu heeft zij haar leven weer op orde en werkt voor the cradle of hope. Wel woont ze nog steeds met haar dochtertje van twee in het huis.
Coronation Parc
Na alles goed doorgesproken te hebben, vroeg Melodie ons of we ook naar het Coronation Parc wilden. Net zoals de House of Restoration, een deel van The Cradle of Hope. Ze hadden ons al gewaarschuwd voor wat we te zien zouden krijgen, maar als je het dan met eigen ogen ziet is het toch altijd anders. Het Coronation Parc is een soort camping waar extreem arme blanken mensen wonen. Ze wonen op het park in oude verroeste caravans. Niet alleen in caravans maar ook in tenten die overal lekken. Doordat het de afgelopen dagen flink wat geregend had, was alles nog nat en vochtig. Mensen moesten zich warmen door een kampvuur te stichten. Kinderen liepen er zonder schoenen door de modder. Helemaal onder het vuil. Een caravan was eigenlijk te klein voor twee personen, laat staan voor een gezin met minstens twee kinderen. Zo is een vrouw met veertien kinderen dan ook doodnormaal. Hoe meer kinderen, hoe meer kinderbijslag. Zo vertelde de dochter van Melodie dat een moeder van een ‘’disabled child’’ meer kinderbijslag kreeg van de regering. Ouders gingen dan extra drugs gebruiken, zodat ze meer kans hadden dat hun kindje gehandicapt zou zijn waardoor ze zo’n vijf keer meer kinderbijslag zouden krijgen. Ook werden we gewaarschuwd voor het feit dat de mensen op het park ons emotioneel zouden misbruiken. Zij wilden net dat wij hun zielig zouden gaan vinden, zodat ze van alles van ons konden krijgen. Ze vroegen dan geld voor eten, maar in feite gingen ze daar gewoon nieuwe drugs of alcohol van kopen. Want sommige van deze mensen hadden gewoon een baan, dus als ze geld hadden om drugs te kopen, hadden ze ook geld om eten te kopen. Al om al een heftig dagje op The Cradle of Hope!
Hele dikke kus uit Zuid-Afrika,
Anouk
Om half tien vertrokken naar Schiphol. Even voor twaalf kwamen we aan, na een drankje te hebben gedronken bij Starbucks was het tijd om naar de vertrekhal te lopen. Yvon was al gearriveerd, na een paar minuten kwam Rianne ook aanlopen. Na kennis gemaakt te hebben met alle ouders, was het tijd om te gaan inchecken. Erg vriendelijk was het personeel overigens niet. Mijn koffer was natuurlijk net te zwaar, wat betekende dat ik 37euro moest gaan bijbetalen. Ja jammer dan, koffer opengemaakt en zoveel mogelijk spullen in mijn board case gepropt. Gelukkig was het deze keer wel in orde, wel wilde de mevrouw achter de balie nog even weten of mijn board case wel in het mandje paste! Ook dit was geen probleem. Inmiddels waren we met z’n vieren. Na nog een drankje te hebben genuttigd met z’n allen, was het tijd geworden om afscheid te nemen.
En daar gingen we dan op weg naar Londen, om vervolgens door te vliegen naar Johannesburg. Na een rumoerige vlucht met de nodige turbulentie, stonden we om 08.30 lokale tijd op Zuid-Afrikaanse bodem. We pakten onze koffers en daar stond Agnes en haar broer ons al op te wachten. Met twee auto’s vertrokken we op naar Krugersdorp. We stopten eerst bij de chef school. Hier waren verschillende studenten druk in de weer in de keuken. Ze waren brood aan het bakken, het rook er heerlijk. De bazin van de chef school, Minie, had voor ons onderdak geregeld vijf minuten lopen van de school. We zetten er onze bagage neer en gingen naar de volgende stop: Key West, de bedoeling was om daar een simkaart te kopen maar na een smoothie te hebben gedronken, waren we genoodzaakt om zo snel mogelijk naar the cradle of hope te rijden. Niet Melodie (de oprichtster van the cradle), maar Ronel wachtte ons op. Dit was ook een verrassing voor ons. Op dat moment was Ronel niet zo blij met ons, zeker toen ze te horen kreeg dat we niet even een auto konden kopen of huren. Dit zou nog een probleem worden, aangezien zij ons niet elke dag kon oppikken. Na een half uurtje zei ze dan ook dat we maar moesten gaan rusten van onze reis en dat we hier later op terug zouden komen. Met onze privétaxi Agnes weer terug naar Key West, deze keer wel voor de simkaart. Tevens deden we de benodigde boodschappen voor die dag. Daarna gingen we eindelijk naar ons ‘’huisje’’ toe.
Ons huisje ziet er geweldig uit. Met z’n vieren hebben we de beschikking over twee single rooms en een double room. Rianne en ik hadden besloten om samen een kamer te delen. Het ziet er erg gezellig uit met veel karakteristieke uitspattingen. De keuken is erg mooi en ook de badkamer is lekker ruim. Daarnaast hebben we nog een klein terrasje met een schommelstoel. Dit delen we met Zuid-Afrikaanse jongeren die studeren aan de chef school. Zij zitten in het huis aan de andere kant van het terras. Overigens wel erg gezellig om ook aanspraak te hebben van andere mensen.
De twee volgende dagen stonden in het teken van het verkennen van Krugersdorp. Ons koffer uitpakken, onze kamer opleuken, wat boodschappen doen en nadenken over het transportprobleem en hoe we het beste onze opdracht konden uitleggen en waarmaken. Minie had tevens haar huis ter beschikking gesteld als een soort internetcafé. Zo kunnen we elke dag van maandag tot en met donderdag van 07.30 – 16.30 gebruik maken van het internet in haar huis. ’S Avonds is het wel even wennen om geen contact te hebben met het thuisfront. Gelukkig kan ik lekker kletsen met Rianne op onze kamer, wat de eenzaamheid verdrijft. Daarnaast komen Yvon en Eva vaak buurten, zelfs hebben we de eerste aflevering van Desperate Housewives al bekeken.
The Cradle of Hope
Vrijdagmorgen ging om twintig minuten over zeven de wekker. Even snel wat muesli eten, omkleden en daar kon onze wandeltocht naar The Cradle of Hope/House of Restoration beginnen.
Na een uur gewandeld te hebben, kwamen we rond half tien aan. Voor het eerst kennis gemaakt met Melodie van Brakel. Daarna met Melodie, Ronel, Justine (life coach), Michelle (hoofd marketing) om de tafel gaan zitten om onze opdrachten nog eens goed te bespreken. Yvon en ik gaan een communicatieplan schrijven voor de organisatie. Kijken wat goed gaat, wat minder gaat en waar de kansen liggen. Daarnaast zullen we ons bezighouden met de marketingactiviteiten binnen de organisatie. Hier zal Rianne ook aan meehelpen. Op het moment is de organisatie bezig met fundraising. De organisatie heeft geregeld dat een bekende Zuid-Afrikaanse artiest gratis komt optreden. Voor ons ligt hier de taak om te helpen met de kaartverkoop en awareness te creëren voor dit evenement. Zo zullen we brochures/folders moeten maken en bedenken welke reclamemiddelen we nog meer kunnen gebruiken om dit concert aantrekkelijk te maken voor de bevolking. Ook opent de Cradle of Hope binnenkort een charity shop waar ze gebruikte spullen verkopen, de opbrengst zal eveneens te goede komen aan the cradle. In deze shop kunnen wij ook helpen om mensen van spullen te voorzien. Daarnaast zullen we kort samen werken met Michelle en haar bijstaan waar we kunnen.
Na dit gesprek nam Michelle ons mee voor een rondleiding door het huis. Zo vertelde ze ons ook dat ze vroeger op straat leefde als prostituee. Van het geld dat ze verdiende kocht ze drugs. Zij was een heroïneverslaafde. Tot dat ze op een dag opgepakt werd door de politie. Normaal worden prostituees niet veroordeeld,maar worden ze gewoon één dag in de cel gegooid voor het ‘’slenteren/vervuilen van de straat’’. Zij echter niet, zij moest vier maanden in de cel bivakkeren, tevens with a child on the way. Die tijd in de bak was voor haar de ommekeer dat ze iets anders wilde met haar leven. Toen ontmoette ze Melodie, haar hele leven veranderde door middel van het verblijven in het huis. Nu heeft zij haar leven weer op orde en werkt voor the cradle of hope. Wel woont ze nog steeds met haar dochtertje van twee in het huis.
Coronation Parc
Na alles goed doorgesproken te hebben, vroeg Melodie ons of we ook naar het Coronation Parc wilden. Net zoals de House of Restoration, een deel van The Cradle of Hope. Ze hadden ons al gewaarschuwd voor wat we te zien zouden krijgen, maar als je het dan met eigen ogen ziet is het toch altijd anders. Het Coronation Parc is een soort camping waar extreem arme blanken mensen wonen. Ze wonen op het park in oude verroeste caravans. Niet alleen in caravans maar ook in tenten die overal lekken. Doordat het de afgelopen dagen flink wat geregend had, was alles nog nat en vochtig. Mensen moesten zich warmen door een kampvuur te stichten. Kinderen liepen er zonder schoenen door de modder. Helemaal onder het vuil. Een caravan was eigenlijk te klein voor twee personen, laat staan voor een gezin met minstens twee kinderen. Zo is een vrouw met veertien kinderen dan ook doodnormaal. Hoe meer kinderen, hoe meer kinderbijslag. Zo vertelde de dochter van Melodie dat een moeder van een ‘’disabled child’’ meer kinderbijslag kreeg van de regering. Ouders gingen dan extra drugs gebruiken, zodat ze meer kans hadden dat hun kindje gehandicapt zou zijn waardoor ze zo’n vijf keer meer kinderbijslag zouden krijgen. Ook werden we gewaarschuwd voor het feit dat de mensen op het park ons emotioneel zouden misbruiken. Zij wilden net dat wij hun zielig zouden gaan vinden, zodat ze van alles van ons konden krijgen. Ze vroegen dan geld voor eten, maar in feite gingen ze daar gewoon nieuwe drugs of alcohol van kopen. Want sommige van deze mensen hadden gewoon een baan, dus als ze geld hadden om drugs te kopen, hadden ze ook geld om eten te kopen. Al om al een heftig dagje op The Cradle of Hope!
Hele dikke kus uit Zuid-Afrika,
Anouk
-
19 Februari 2011 - 11:05
Sissy:
Ha Meid,
Zo je heb de eerste dagen al heel wat heftige dingen meegemaakt.
Maar zo te lezen, kun je je wel nuttig maken daar! Super!!
Liefs Laura -
19 Februari 2011 - 11:11
Renee Weerts:
Indrukwekkend, zeg! Petje af voor hoe je hierover schrijft! Ik kan me voorstellen dat af en toe wel lastig is, maar je slaat je er doorheen!
Ik ben benieuwd naar jullie paleisje daar! Heel veel succes, liefie, je kunt het!
Gister was het LVK, die uit Venlo hebben weer gewonnen, wel leuk nummer! Dat wordt nog raar, carnaval zonder jou...Ik mis je!
Groetjes aan de rest!
Liefs uit Oirsbeek,
poetje van Pien & Puckie en 'n "meeehh" van de schaapjes!! EN dikke knuffel van mij!! -
19 Februari 2011 - 11:51
Simone:
Eej Anouk,
Wat een heftig verhaal om te lezen, maar wel interessant. Heel veel plezier in ZA en zoals beloofd zal ik de verslagen blijven lezen. We spreken ons snel weer (via mail en/of skype)!
xxx Simone -
19 Februari 2011 - 17:39
Britt:
Hey sjattie,
Echt interessant om te lezen dat je al zoveel dingen hebt meegemaakt daar! En goed om te horen dat jullie huis zo fijn is, dat is zeker belangrijk. Ze kunnen je hulp goed gebruiken daar dat kan iedereen hier al lezen. Geniet ervan, en ik blijf je volgen.
xxxx -
20 Februari 2011 - 00:11
Je Sjatje:
Hee lieverd,
wat moet ik hier over zeggen??
Heftig verhaaltje! Gelukkig dat je wel wat kan betekenen voor de mensen daar! Veel plezier nog en je kunt het! Spreken ons snel weer!
Xxxx -
21 Februari 2011 - 08:18
Anke:
Zo dat klinkt al meteen heel heftig!
Ondanks alle heftige dingen die je ziet hoop ik dat je toch een mooie tijd tegemoet gaat!
Kus! -
23 Februari 2011 - 19:59
Anja (moeder Rianne):
Hee Anouk...ook jij hebt een heel mooi gedetailleerd verhaal geschreven. Zal t met belangstelling blijven volgen. Hoop dat jullie nog veel verslagen zullen maken...boeiend om te lezen. Wel heavy af en toe...en ook wel wennen daar hé....Ben wel ontzettend blij dat jullie mekaar hebben (Rianne zou anders gillend naar huis komen !!! hi hi ). Petje af...jullie redden t wel samen... veel succes ...en natuurlijk ook heel veel plezier. Groetjes Anja -
28 Februari 2011 - 17:09
Jaimie:
lieve anouk,
heftig om te zien wat zich allemaal afspeelt in andere delen van de wereld he..
Ik vind het knap van je hoor..respect..
Meis we mailen en ik ga je nu een prive berichtje sturen op hyves met een foto van jaro..xxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
